Naciśnięty się ugłem

Korzystając z faktu, że mam kontakt z niewątpliwym talentem, niewątpliwym taktem i niewątpliwą postawą niewątpliwie godną niewątpliwego propagowania, to ja pozwolę sobie - bez zgody autora - z jego komentarza uczynić ekstra notkę mego bloga. Dzięki tej notce dowiadujemy się wielu ważnych rzeczy m.in. na temat motywacji monmara, do tworzenia swego bloga (adres, którego przez roztargnienie komentującego zabrakło: http://klasykaokiemlaika.blogspot.com).

Dziękujemy Ci monmaru! Bez tej wiedzy nie było nam lekko, a teraz już jest nam lekko. Różnica jest istotna. (Komentarz "przeklejam" z zachowaniem oryginalnej składni - i innych wynalazków w dziedzinie piśmienniczej - autorstwa monmara).
Oto, to! Czyli komentarz, który stał się notką! (Religie i przyroda ożywiona znają takie mechanizmy przepoczwarzania się). Miłej lektury.
Monmar napisał:

Cieszy mnie to, że autor postu wyraźnie zapowiedział, że kończy z karierą blogiera po opisaniu 7 dni swojego życia.
Generalnie są to poranki życia, chociaż i wieczory się zdarzają.

Ojjj tak, tak dziecko absorbuje. A małe dziecko zwłaszcza.
A pamiętam autora bloga, jaki był oburzony, gdy ktoś mu powiedział po narodzinach dziecka. „No to teraz się skończy” (było, to stwierdzenie jednocześnie złośliwe i współczujące). I trzeba przyznać, że się skończyło.
Jasne. Życie snuje się dalej, ale z iluś tam elementów tego życia należało zrezygnować. I (z mojego doświadczenia bardzo niedoskonałego) nie mam dobrych wieści – będzie się rezygnowało jeszcze długo długo.

Tyle tytułem wstępu (nie jest tajemnicą, że przeczytałem kilka kolejnych postów) i teraz czas na odniesienie się do „wtorku”.

Ja pisanie bloga nie określiłbym nazwa ”masakra”. Ale też nie narzuciłem sobie tempa zamieszczania informacji. W związku z tym moja frustracja nie jest tak duża jak omawianego autora. Ja piszę bo chcę, a on bo chce i się w jakiś sposób zobowiązał. Z drugiej strony głównie pisze o swoim „pierworodnym”, co z pewnością rekompensuje mu niedogodności.

Byłbym niesprawiedliwy gdybym nie zauważył epizodów z życia „prywatnego” (czyt. pozarodzinnego) i zawodowego. Bo czymże jest opis bezpośredniego przełożonego, tego gościa od czapy instytucjonalnej????, jak nie opisem zawodowych perypetii blogiera? Generalnie gość może i jest od czapy ale … jaką ostatnio inicjatywę przełożony autorowi bloga zdławił. W tym wypadku liczyłbym na rozwinięcie tematu, gdyż wiele osób chciałoby usłyszeć o merytorycznej (czyli związanej z pracą) kreatywności pracownika. O AUTORZE !!! nie bój się powiedzieć, jakiż to boski zamysł w tobie siedzi. Czuję, że cała reszta o kierowniku, to prawda, szczera prawda i … prawda. I tej prawdy on nie uniknie i chyba nawet nie unika :).

Życie prywatne ograniczone do spożywania napojów wysoko procentowych w pubach z podejrzanym elementem w niektórych kręgach nazywane jest chorobą alkoholową, a bliski związek z psem – hmmmm – to kynologia. No i po życiu prywatnym :)

Ponieważ blog powstawał długo (chociaż to krótka historia), to i ja długo będę komentował. Chyba iż autor skróci wszystkim męki i skasuje blog zaraz po przedarciu się jego treści do publicznej świadomości. Ale to się jeszcze okaże. Na razie podejmuje próbę :)))))