poniedziałek, 2 marca 2015

Remament: Rok miniony – zgony, zgony, zgony



Jeszcze w sprawie roku minionego, bo przecież choć minął, to trwa przecież w nas jeszcze swoimi konsekwencjami. Przynajmniej we mnie trwa.

Na przykład nie odnotowałem tak przecież odnotowywanych przeze mnie zdarzeń w kategorii „zgony”, a przynajmniej dwa z nich były istotne w odbiorze społecznym (tych prywatnych, udomowionych i lokalnych było bardzo dużo).

Zgon nr 1: Robin Williams. To był gość… Kruca bomba, to był gość, że normalnie aż żal, że tak skonał. Śmierć samobójcza, śmierć człowieka utalentowanego, śmierć człowieka bogatego we finanse i posiadłość, śmierć człowieka podziwianego, o którym większość ludzkości myślała, jak o kimś kto musi być szczęśliwy - to było zaskoczenie. Bo choć nie było tajemnicą, że trapią go słabości, to można było uznać je za normę w świecie wielkich aktorów, za naturalny sposób funkcjonowania w tym środowisku, który potem pozwoli mu napisać po prostu ciekawszą autobiografię, a tu nic z tego… Okazało się, że facet po prostu miał w środku olbrzymią dziurę, której nie udało się niczym zaklajstrować, a przez którą wyciekało z niego wszystko: sens, radość, uczucia.
Mam kolegę, Krzyśka, który choruje na depresję. Choruje sobie łagodnie, bez większych ekscesów, ot, czasem zrobi mu się gorzej, wtedy idzie do lekarza i dostaje proszki, łyka i daje radę (i tak ma farta, bo rzadko robi mu się gorzej). Więc ten Krzychu opowiadał mi, że w depresji przykry dla niego jest właśnie ten absolutny rozdźwięk pomiędzy tym, jak człowiek „powinien się” czuć, a tym, jak czuje się w rzeczywistości. Jak mówi Krzychu: „Czasem chciałem mieć białaczkę, rozumiesz, bo wtedy miałbym przynajmniej powody, żeby czuć się tak podle, a tu nic… Ani białaczki, ani nawet…” – koniec cytatu. Oczywiście Krzysztof zdaje sobie sprawę, że chorowanie na białaczkę to jest dopiero przejebane olinkluziw zajęcie, ale w ostrzejszej fazie depresji takie właśnie nawiedzały go koncepty. I tak sobie myślę, jak dalece rozjechany musiał być pod tym względem Pan Robin Williams? Tu kwiaty, wizyty w zakładach pracy, propozycje udziału w reklamie jakiegoś banku, czy możliwość uprawiania bezkarnego seksu z nieletnimi, a z drugiej strony nawet przez okno nie można spokojnie wyjrzeć, kolory się nie kleją, jedzenie smakuje popiołem i papierosy też nie pomagają, że o puszczaniu latawca nie wspomnę… Podsumowując: depresja to, jak większość strasznych chorób, straszna choroba. Powinno próbować się z niej leczyć, co zakłada m.in. konieczność kontaktu z lekarzem psychiatrą. Krzychowi się udało, więc innym też może.

Zgon nr 2: Anna Przybylska. Też szołbiznes, tyle że na skalę krajową, ale śmierć… Ech… Nie byłem fanem Pani Anny, nie śledziłem jej kariery, kreacji, udziału w galach i może dlatego zaskoczyła mnie jej śmierć? Tak po cichu nie chorowała chyba żadna polska aktorka, przynajmniej z gatunku tych, co to mógłbym by je posądzać o poszukiwanie rozgłosu. Nawet o Małgorzacie Braunek tu i ówdzie mimochodem dowiadywałem się, że zdjęcie na jakimś portalu zawiesiła, że się nieustannie uśmiecha, że akceptuje swoją chorobę i takie tam njusy, a o Annie Przybylskiej? Nic. Że chora, że w szpitalu, że poważnie. Koniec. Tyle do mnie docierało. I na koniec, że umarła. Oszczędnie jakoś tak. Zupełnie jak nie w dzisiejszych czasach i właściwie nie mam nic do dodania. Zatem koniec.

No to już.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz