Ważkie tematy

Jesień, jesień, nic mi się nie chce, ale kilka zdjęć z życia wziętych zamieszczę.

Ja swojemu dziecku też zabroniłem korzystać z ważek. Nie to, żebyśmy byli weganami, ale trzeba znać umiar.

Tutaj może słabo widać, ale jednak widać. Jak tematy związane z modą i urodą można w zgrabny sposób połączyć z innymi zupełnie klimatami.

A jeżeli jesteśmy już przy modzie, to cóż… Wszystko się kiedyś zużyje, nim się jednak zużyje jest używane. Używane, ale jeszcze nie zużyte, to spora różnica!

A teraz z nieistniejącego cyklu „Numery telefonów, pod które - za żadne skarby świata - nie próbujcie dzwonić!”. Informacja zdjęta ze ściany w tym roku. A może ktoś się pokusi i jednak spróbuje zadzwonić?

Ja przez lata mieszkałem na osiedlu o podobnej nazwie, ale po roku przełomowym i zaraz po słynnym telewizyjnym wystąpieniu znanej polskiej aktorki oficjalnie ogłaszającej „koniec komunizmu”, nazwa ta zniknęła. Widać w okolicy niewielu było ludzi sentymentalnych… Na zamieszonym obrazku widać, że jednak można dać się ponieść wspomnieniom i niech ta chwila trwa, choćby i 40 lat!

Właściwie, to nie wiem o co mi chodzi z tym zdjęciem. Pewnie się czepiam… To taki mały poncz...

 

Jest Pokolenie JP2 i to drugie, pokolenie zwykłe JP.

No i to by było właściwie wszystko. Ale zakończę wierszem, bo jak wiadomo, jestem wiernym wyznawcą mowy wiązanej, mowy krępującej i wyciskającej łzy z oczu. A u nas w mieście poezja jest wszędzie i to nie poezja zwykła, tylko poezja zaangażowana! Przystanek i wiersz.

To wszystko na ten temat, na wszystkie tematy. Zwłaszcza teraz, w ten trudny czas. Deklamujmy. Co tam ksiądz Boniecki?! Niech milczy! Głos mamy my!

Ps. Ktoś wie, na jaką to idzie melodię?

Ps2. Ok, znalazłem.