Strach się oglądać za dupeczkami - czyli: nim się obejrzałem minął czerwiec

Ta… Czas w płynie. Wiosną nawiedzają nas powodzie, ale nurt z jakim czas - wrażliwych przepraszam z góry - zapierdala, to jest po prostu rekord świata. Jeszcze niedawno był maj, a tu już za moment będzie lipiec. I dni znowu stają się coraz krótsze i doprawdy – jak konstatuje moja matka – jesień jest tuż! Ba! Zima jest tuż! Nie wiem, jak to się dzieje w filozofii mojej matki, ale jesień i zima albo właśnie są, albo właśnie są tuż, natomiast wiosna i lato, właściwie prawie nie występują w kalendarzu i przyrodzie. Dziwne, ale taką optykę przejąłem i – choć staram się z tym walczyć! – ulegam jej machinalnie.

A czerwiec był tego roku miłym miesiącem. Nie wydarzyło się nic wielkiego. Właściwie jedynym strapieniem była choroba syna, ale - jako raczej mało niebezpieczna czy dotkliwa - też nie zapisała się w kategoriach dramatycznych. Było sporo pracy, było – jak to w pracy – trochę zupełnie niepotrzebnych nerwów, były upały i padał deszcz. Ogólnie: dobrze. I jak w takiej sytuacji pisać cokolwiek? Przecież kiedy nie można psioczyć, narzekać i jęczeć, to nie warto ani otwierać ust, ani palcami dotykać klawikordu! Ech!

A tu tak – z tego co pamiętam:

Spotkanie towarzyskie – te zet wu „grill” – w miejscowości podtoruńskiej. Pogoda piękna, jedzenie piękne (zwłaszcza truskawki), ludzie (z drobnymi i niegodnymi wspomnienia wyjątkami) piękni, mili, dobrzy. Love, Peace, Freedom, Karkówka i co kto tam chce.

Książkę J. Pilcha udało mi się przeczytać! Nie było to łatwe, bo książka gruba, a ja od kilku lat miewam problemy z czytaniem - mimo nich jednak się udało! Kurna, jakby mi ktoś kilkanaście lat temu powiedział, że będę się cieszył z faktu przeczytania książki, to bym chyba nie uwierzył, co robić? Ludzie się zmieniają i ludziom się zmienia. Pamiętam jedną taką po wylewie, tej to się dopiero pozmieniało!

Spotkanie towarzyskie z przemęczoną pracą Ewą, która nie usnęła w pół słowa. W ogóle nie usnęła, dzielnie trzymała się przez cały czas, była jak – nie przymierzając, bo niby co to znaczy? -Krzysztof „Diablo” Włodarczyk w ostatniej walce! Plotkowanie o znajomych, to jest naprawdę super zajęcie. ;-) Niniejszym pozdrawiam wszystkich znajomych.

Spacery. To był miesiąc, w którym świętowano urodziny Torunia i z tego powodu zorganizowano w mieście różne imprezy i my na te imprezy rodzinnie uczęszczaliśmy. Jakość atrakcji była różna, ale samo chodzenie po mieście jest dobre, bo to dobre miasto do chodzenia jest. Wleźliśmy na wieżę ratusza – Wiktor i ja za dnia, a Asia po zmroku, po Bulwarze Filadelfijskim przedefilowaliśmy, widzieliśmy, jak rodowity iluzjonista czarował na scenie pętle ze sznurków.

Tak, czerwiec stanowczo nie obfitował w dramaty, o których warto – czy też można by w sieci – opowiadać. Acha! Dokonałem ważnego odkrycia związanego z FB, którego – nawiasem mówiąc (bo mówienie nawiasem, to jeden z moich ulubionych sposobów mówienia) – nie ogarniam. Nie ogarniam FB, ale tego, co odkryłem na FB nie ogarniam jeszcze bardziej – mamy więc do czynienia z nieogarniętym w nieogarnionym! Eksces w czystej postaci! Otóż jedna z osób, która na FB ma status mojej znajomej, została „oznaczona” (cokolwiek to znaczy) jako: tu pada nazwa miejscowości, po czym następuje - bezwzględna w mojej ocenie - kategoryzacja: „dupeczka”. Łał! Eksploruję temat i szybko okazuje się, że chyba każda miejscowość w Polsce posiada na FB profil w tej kategorii! Gród mój rodzinny, proszę: „malborskie dupeczki” – są! „Toruńskie dupeczki”? Są. Grudziądzkie, warszawskie, krakowskie, nowosądeckie, a nawet częstochowskie – są. Zatrzęsienie dupeczek. Oczywiście nie wszędzie „dupeczka” fejsbukowo występuje, nie w każdej lokalizacji jest, ale – tu prośba do wszystkich trojga czytelników niniejszego bloga – jeżeli wiecie, że w przyrodzie, znaczy w danej miejscowości, „dupeczka” jest, chodzi, żyje sobie, oddycha, po prostu istnieje, a po sprawdzeniu na FB, zauważycie, że nie została ona (zarówno miejscowość, jak i „dupeczka”) zarejestrowana, to nadróbcie tą/tę zaległość! Załóżcie profil. Ja osobiście, jako wierny fan małej miejscowości – jeszcze z czasów studenckich – odczuwam niedosyt „firlusiańskich dupeczek”. Zatem mam prośbę: wypełnijmy razem białe plamy na mapie Polski!

Tym oto apelem kończę niniejszy wpis i pozdrawiam serdecznie. Może lipiec będzie inny niż czerwiec?

ps. Tak sobie myślę, że w związku z moim poprzednim wpisem na blogu (chodzi oczywiście o "Pozdrowienia znad morza"), temat "dupeczek" musiał się pojawić. Został on antycypowany, przepowiedziany, przeczuty, wywołany, anonsowany, wyprofetyzowany.