"Czy", jak czwartek

Wczoraj. Moja ukochana Bydgoszcz. Ech… Wspomnienia z dzieciństwa napłynęły falą Tsunami. Kot z przywiązaną do ogona puszką. Zdziwiona żaba nadmuchana do granic wytrzymałości, a nawet trochę dalej. Samochody mieszkańców Torunia rysowane zardzewiałym goździem. Tak. Dzieciństwo to piękny czas w życiu dziecka. I ulica Dworcowa, która tak bardzo zmieniła się od wtedy do dziś, ale nadal podoba mi się jak nigdy!

Wiktor ma za dobre oceny. Nie wiem, jak z tego wybrnąć, ale coś muszę zrobić… Może zamiast Asi, to ja będę z nim odrabiał lekcje? Hm… To na razie tajny plan, ale jakby co, to zarys już jest…

Wczoraj na obiad przygotowałem pyszne racuchy. Pełne glutenu (fulofgluten), trochę gęstsze ciasto naleśnikowe. Jabłuszko (bez glutenu). Moc oleju. Szczypta proszku do pieczenia i soli. Jajko. Zamieszać, zamieszać i już. Włala! Podczas smażenia osiągnąłem niesamowity wprost stopnień zadymienia i śmierdziało w całym mieszkaniu. Może nie doszedłem do poziomu mgieł generowanych przez śp. „Perłę” spod nas (to było kilka lat temu, kiedy niemal wezwaliśmy straż pożarną), ale oczy i tak piekły. Cóż to jednak znaczy wobec wspaniałego dania?! Racuchy – wegetariańskie! – podane z cukrem i dżemami owocowymi, to wspaniała propozycja dla tych, którzy właśnie takie racuchy lubią. Nie zawsze trzeba zabijać i zjadać, czasem trzeba jedzeniem skrzywdzić siebie (patrz: dwa litry oleju na osobę).